Mam wsparcie

Jak rozumieć tytuł tego blogu? Dwojako. Jeden sposób rozumienia to ten, że chodzi o wsparcie jakie matki są w stanie udzielać sobie nawzajem, a więc wsparcie matek dawane innym matkom, innym kobietom. Dzielenie się przez nie bogactwem doświadczenia. Takiego wsparcia, jakie jest w stanie udzielić matka innym mamom, swoim dzieciom, zwłaszcza córkom, nikt nie jest w stanie udzielić- jest ono niepowtarzalne.

Prowadząc przez 11 lat forum dla mam karmiących piersią, zajęcia w Szkole Rodzenia oraz grupę wsparcia odkryłam, że kobiety bardzo potrzebują siebie nawzajem. Nie jako konkurencję wobec mężczyzn, nie w ramach zastępstwa, ale po to by być dla siebie siostrami, matkami, przyjaciółkami. My zwyczajnie potrzebujemy sobie matkować, towarzyszyć i cieszyć się sobą jako siostry czy przyjaciółki. Potrzebujemy siebie nawzajem, by móc słuchać się i być wysłuchanymi, by rozwijać się jako osoby kochające, wolne i odpowiedzialne.

Drugie znaczenie tego blogu „mam wsparcie” oznacza, że osobiście doświadczyłam tego wsparcia i dzięki temu mogę przekazywać je dalej. Stąd moim celem jest wspierać inne kobiety w ich byciu matkami, ale także córkami, żonami. Wspierać na różne sposoby: jako mama (jedna z tak wielu), jako konsultantka laktacyjna (pomagając w karmieniu piersią) oraz jako doula (towarzysząc podczas rodzenia się dziecka). Wspieram kobiety, a kiedyś one być może będą w stanie przekazywać to wsparcie, własną wrażliwość, talenty dalej kolejnym osobom, swoim dzieciom, ale też przyjaciółkom, siostrom, własnym mamom itd.

Te kobiece doświadczenia odkryłam jako bardzo cenne, twórcze, stąd trudno mi je schować, przejść nad nim do porządku dziennego. Pan Bóg stworzył połowę ludzkości kobietami, ponieważ widział w tym głęboki sens. Jesteśmy potrzebne innym nie jako uni-sexy, ale jako konkretne osoby naznaczone głęboko darem płci. I nie wolno nam go schować i udawać, że właściwie to wszystko jedno, kim jesteśmy. Jest ogromną wartością bycie kobietą- nie tylko dla mężczyzn, ale powinno być też dla nas samych.

Mam wsparcie, otrzymałam je-ale nie znaczy to, że zamierzam pisać wyłącznie o sobie. Zamierzam pisać też o doświadczeniu innych kobiet, które otrzymały i dają wsparcie lub zechcą mi opowiedzieć o sobie. W końcu o inspiracjach, które dodają skrzydeł, pociągają ku dalszym poszukiwaniom i rozwojowi. O tym, że warto być kobietą w domu i w pracy, że nie musimy udawać, że jesteśmy quasi- mężczyznami. Nawet nie musimy się z mężczyznami porównywać. Gdy docenimy ten dar kobiecości, jaki Pan Bóg wlał w nasze serca, dusze i ciała, nie będziemy musiały podważać zarówno kobiecej jak i męskiej natury, bo każdą z nich docenimy i ogarniemy zrozumieniem. Będziemy wówczas umiały docenić własną wartość.  Pomoże to również w byciu należytą pomocą dla mężczyzny w odkrywaniu jego drogi życiowej.

Internetowym początkiem mojego wspierania było forum dla matek:

karmienie piersią powyżej roku

Tych wspierających myśli nazbierało się więcej, a więc powstał ten blog- zaciszne miejsce wspierania kobiet w ich byciu kobietami: matkami, córkami, siostrami. Zapraszam do współtworzenia go i zabierania głosu.

Nie byłoby tego blogu, gdyby nie najlepsza ze Wspierających, niejeden raz ratująca mnie:

Światełko.

Dzieci nie należą do nas, chociaż jesteśmy za nie odpowiedzialni.

Przychodzą i odchodzą.

Otwierają się i zamykają.

Ale te małe i duże są światłami od Boga.

(Chociaż duże potrafią zaćmić to światło, postawić w kącie).

Światełkami udającymi się we własną podróż.

Tup! Tup!- pierwsze własne kroczki.

„Nie chcę!”- pierwsze własne wybory.

„Wychodzę!”- wyjścia pierwsze, setne, ostatnie?

Archanioł Rafał chętnie pomoże w podróży,

łażenie, bieganie i jeżdżenie go nie nuży 🙂

Przybyła do mojego domu na anielsko-ludzkich skrzydłach (czyli Anielka z rodzicami i bratem) książka „Dom w Bogu” Augustyna Pelanowskiego.

W sam raz na wakacje pozycja.

O wędrowaniu.

O wychodzeniu z domu. O przemianie serca, gdy odważymy się przekroczyć próg tego, co znane, zapraszając do drogi dobrego Anioła.

I o tym, jak to ważne, by wyjść z rodzinnego domu, żeby odnaleźć swoje życiowe powołanie.

Żeby przemienić się. Zadomowić w Bogu, a nie w starych schematach rodziny pochodzenia.

I smakowity fragmencik:

„Nie będziesz gotował koźlęcia w mleku jego matki” (Pwt 14, 21)

„Można go traktować dosłownie, ale może on mieć też znaczenie o wiele głębsze. Iluż ludzi cierpi z powodu uzależnienia i skarłowaciałej postawy wobec własnej matki, która zamienia swoje dziecko w ekwiwalent męża, gdy go zabraknie? Jeśli syn całe życie spędza w atmosferze „mleka” czyli jest nigdy nie dorastającym dzieckiem, czy nie staje się to hybrydalną krzywdą? Jest „przegrzany emocjonalnie”, jakby był latami gotowany w tkliwej substancji uczuć matki, a nawet „rozgotowany”! To samo dotyczy córki ojca, który nie pozwala jej się usamodzielnić.

Opuszczenie rodzinnego domu nie powinno być jedynie porzuceniem, lecz pierwszym krokiem do odkrycia zadomowienia się w Bogu, do odkrycia świątyni jako domu Boga, który chce być ojcem dla człowieka.”

Augustyn Pelanowski „Dom w Bogu”

Miłość jest odważna, a ja chyba jestem coraz mniej odważna.

Np. taka prosta sprawa jak pozwolenie dzieciom na naukę gotowania, pieczenia.

Jest ryzyko, czy masa na ciasto wyląduje na suficie czy na całym blacie.

Jest ryzyko, czy obierki będą pokrywały całą podłogę czy tylko połowę.

Jest ryzyko, czy daktyle wylądują w brzuchu czy rozpocznie się wojna daktylowo-bratersko-siostrzana.

Jest ryzyko. Jest zabawa.

Kto ryzykuje, ten ma szansę na wygraną 🙂

Tak wyglądał Placek od ciotki.

A jak wygląda placek cukiniowo-kokosowy pozostanie naszą słodką tajemnicą 🙂

Wkrótce ślad po nim zaginie.

Historia opowiedziana, by dodać odwagi matkom:

Andrea Bocelli

Zdarzyło mi się czytać niejedną książkę wojenną, gdzie masowo kobiety tracą mleko, „bo się wystraszyły”. Ciekawe, że zwierzęta, które nieustannie żyją w stresie, bo są łupem innych zwierząt nie tracą z tego powodu mleka. Również te, które same polują- drapieżniki, różne tygrysy, wilki, szakale, mimo że bez stresu polowanie się nie obejdzie, podobnie opieka nad bezbronnym potomstwem, to nie tracą z tego powodu mleka.

Czy więc kobiety tracą pokarm przy dużym poziomie stresu? A jeśli tak, to dlaczego?

Na to pytanie generalnie należałoby odpowiedzieć: Nie, nie tracą pokarmu.

Dlaczego?

Bo główny hormon odpowiadający za wytwarzanie mleka-prolaktyna ma się nijak do hormonów stresu: m.in. adrenaliny. Mleko się wytwarza niezależnie od tego, czy matka chodzi, leży, siedzi zestresowana, podminowana, spanikowana czy zrelaksowana.

Ale…

Ale antagonistą (czyt. przeciwnikiem) tegoż hormonu stresu jest za to oksytocyna. Pomimo że nie odpowiada ona za wytwarzanie mleka, to ma znaczenie w laktacji. Oksytocyna jako hormon wypływu, rozkurczający mięśnie gładkie i umożliwiający popłynięcie fali mleka z pęcherzyków mlecznych.

Organizm działa według reguły- jak jest stres, niebezpieczeństwo, zagrożenie, konieczność ucieczki, to przecież nie można karmić młodych, tylko trzeba ratować życie i zdrowie- dać energię mięśniom, by dostatecznie szybko, sprawnie biegły, broniły się.

Stąd rzeczywiście w sytuacji trudnej do zniesienia, kiedy matka się bardzo boi, a nawet jest przerażona, może z jej piersi nie lecieć mleko. Jednak jeśli ta sytuacja się uspokoi, jeśli ze względu na dziecko matka odetchnie głębiej parę razy, polula dziecko, żeby je i siebie uspokoić, to już po chwili gdy tego maluszka przystawi do piersi, znowu będzie płynąć mleko.

Warto jednak zdawać sobie sprawę, że jako ludzie jesteśmy podatni na samospełniające się proroctwa.

To znaczy?

To znaczy, że pewne mity, przekonania, „przepowiednie” czasem sprawiają, że wybieramy takie zachowania, które rzeczywiście zmieniają rzeczywistość zgodnie z „przepowiednią”.

Mit, że matka może stracić pokarm, gdy się przestraszy ma i miał się dobrze również w czasie wojny. Matka w momencie stresu mogła czuć, że mleko nie wypływa. Podejmowała wtedy takie działania, które sprawiały, że sama ograniczała laktację. I jedna taka sytuacja napędzała kolejne. Podawała dziecku inne pokarmy-> dziecko przesypiało pory karmienia-> to było sygnałem dla piersi, że mleko nie jest tak potrzebne-> gruczoł mleczny hamował produkcję -> matka miała potwierdzenie, że rzeczywiście traci pokarm -> itd. powstawało sprzężenie zwrotne hamujące laktację.

Ale znam też z historii sytuacje odwrotne. Więźniarkom w czasie wojny (tu: nie polskiej) towarzyszyła mądra doradczyni, która tłumaczyła im na czym polega laktacja, dlaczego jest tak ważne dla dziecka, by je karmić piersią w tych trudnych sanitarnych warunkach. Wszystkie matki z tego obozu wykarmiły dzieci, pomimo wielu stresujących sytuacji, wybuchów bomb, itd. A co więcej dzieci przeżyły wojnę zdrowe.

W czasie ekstremalnym znaczenie ma jeszcze inny czynnik.

Głód.

Matka niedożywiona, głodująca wytwarza również najlepsze mleko dla swojego dziecka (choć z mniejszą ilością niektórych witamin, które muszą być na bieżąco dostarczane). Jednak z powodu zagrożenia jej życia organizm ogranicza laktację- mleka może być mniej niż potrzebuje dziecko nawet jeśli matka ma je bardzo często przy piersi.

Myślę sobie jednak o nas, rodzących współcześnie. Nie ma wojny, ale niejedną matkę, która urodziła w szpitalu spostrzegałam jako tak silnie zestresowaną jakby urodziła w przerażających czasach, okolicznościach.

I dowiadując się, co się działo, co się dzieje w szpitalu z nimi, z ich dziećmi- przestawałam się temu dziwić.

Samo wyjaśnienie słowne jak działa laktacja w tych sytuacjach to było o wiele za mało.

Jak można odstresować mamę karmiącą?

• pomasować jej kark, stopy, plecy- w zależności od upodobań, potrzeby;
• zapewnić jej satysfakcjonujący kontakt z dzieckiem- często bardzo pomocne, rozluźniające i dla mamy, i dla nowowyklutego potomka jest kontakt ciało-do-ciała;
• poprawić ułożenie, tak, by jej było wygodnie karmić: podłożyć pod głowę, ramię dodatkową poduszkę, wałek (w warunkach szpitalnych można zrobić z czegokolwiek- zwinąć ręcznik, szlafrok, koc); podpowiedzieć, że można karmić leżąc, a niekoniecznie opierając się na łokciu i wisząc niewygodnie nad dzieckiem;
• pozwolić się wypłakać, wysłuchać; uspokoić, że mit „nie płacz, bo stracisz mleko” to jedynie bajka jakich wiele;
• podać napój, ulubione danie- wytłumaczyć, że normalne jedzenie jest dla matek karmiących.

Bardzo rzadkim wyjątkiem, gdy rzeczywiście matka może stracić pokarm może być zespół stresu pourazowego. W sytuacjach wyjątkowo gwałtownych, tragicznych, rzeczywiście taka sytuacja może z rzadka mieć miejsce.

Napisałam „z rzadka”? Nie pomyliłam się?

Owszem.

Bo laktacja rusza i wtedy najczęściej z miejsca niezależnie od naszych stresów okołoporodowych- sama zmiana porodowa, hormonalna, wydalenie łożyska jest wystarczającym zazwyczaj bodźcem dla niej. Matki czasem muszą hamować laktację nawet po urodzeniu martwego dziecka.

W niektórych tradycyjnych kulturach urodzenie martwego dziecka nie jest powodem do hamowania laktacji. Matka wówczas odciąga mleko i wylewa je.

Wylewa je razem ze łzami.

Opłakuje utracone dziecko, opłakuje nieosiągalny czas karmienia.

Rozumiecie?

Wbrew pozorom ma to sens.

Nowoczesny sposób postępowania: „Masz tu leki na zahamowanie laktacji!” niestety powiększa poziom stresu, depresji. Polecane w takiej sytuacji przez lekarzy farmaceutyki działają depresyjnie. Szybka zmiana hormonalna- szybkie hamowanie laktacji- zwiększa depresję. Jakby sama śmierć dziecka to było mało!

O, rety! Daleko zaszłam w swoich rozważaniach.

A wracając do samego stresu- nie aż tak ekstremalnego.

Pamiętam, gdy sama byłam niedoświadczona, mocno zestresowana, niespokojna.

Sięgnęłam wtedy do wyuczonych ze Szkoły Rodzenia głębokich oddechów.

Nic nadzwyczajnego.

Ale pomogło wytrwać.

Żar z nieba się leje.

Ufff.

Pijemy kolejną herbatkę, kawę, soczek, arbuza.

Jesteśmy naprawdę szczęśliwe, że mamy dostęp do wody, napojów, jedzenia.

I że ten żar z nieba jest naprawdę ograniczony w czasie.

W gruncie rzeczy szybko mija. I pojawiają się inne temperatury.

Gdy jest tak nieznośnie gorąco, myślę o matkach karmiących piersią, żyjących w bardziej upalnych niż nasz klimat.

Zastanawiacie się, jak to możliwe wykarmić dziecko w tak nieznośnie gorącej atmosferze?

Zwłaszcza, że często w podzwrotnikowych, zwrotnikowych okolicach jest doprawdy krucho z wodą.

Co matki robią, żeby dzieci były porządnie najedzone, ale przede wszystkim napojone w gorącym klimacie:

1. Mają dzieci przede wszystkim przy sobie- dzieci mają nielimitowany dostęp do piersi. Nie czeka się aż „klient” się rozżali na obsługę, żeby mu podać jadło i napitki.
2.  Ufają swoim dzieciom, że nie są złośliwymi mlekopijcami chcącymi niecnie je wykorzystać, a bezbronnymi stworzeniami zdanymi na ich łaskę. Młodzi ludzie korzystają więc z baru mlecznego bardzo często i zazwyczaj krótko, tylko od czasu do czasu dłużej. W ten oto sposób zazwyczaj piją na skutek częstego i krótkiego ssania (tzw. mleko pierwszej fazy), a od czasu do czasu jedzą- gdy się porządnie i długo „dosiądą” do mlecznej jadłodajni (mleko drugiej fazy).
3. Żeby ten dostęp do mlecznego źródła był możliwy i łatwy dla dziecka, mamy śpią z maluchami, a w dzień często je noszą. Noszą też je bliscy- a każdy normalny człowiek stara się być czuły na niemowlęta i małe dzieci, więc gdy się maluchy za bardzo kręcą, są możliwie szybko oddawane matce.
4. Dzieci nie tracą w ten sposób niepotrzebnie energii i wody na skutek wypłakiwania się, skoro mogą dostać mleczne przytulenie piersiowe wyłącznie po rozejrzeniu się (czyt. po odruchu szukania);
5. Matki nie piją zazwyczaj samej wody przelatującej przez organizm na wylot, ale zazwyczaj choćby wodę z jakimś zielskiem, żeby organizm czuł, że musi coś strawić, a więc nie przejść wobec tej wody zbyt rozrzutnie;
6. Utrzymują z dzieckiem nieprzerwany kontakt tuż po urodzeniu- a więc laktacja rozwija się wówczas bez przeszkód.

Celowo oczywiście upraszczam- życie jest ciekawsze. Współczesna medycyna, jak to zwykle ma w zwyczaju, i tam pomaga. Jednak niezrozumienie wielce ciekawego i delikatnego procesu karmienia piersią- szkodzi. Głód  i brak dostępu do czystej wody również wywiera swoje ponure piętno na życiu ludzkim. Z powodu długotrwałego głodu- ciało matki może wytwarzać za mało pokarmu dla dziecka. Jest w tym pewna mądrość organizmu- matka musi przeżyć, żeby przeżyło dziecko- musi więc ograniczyć ilość pokarmu (jakość pozostaje dobra), żeby spróbować przeżyć i ratować dziecko.

Mądrale powiedzą- no to trzeba dokarmić dziecko! Wysłać mieszanki mleczne, butelki ze smoczkami.

Guzik prawda!

Stwarza to jeszcze więcej zagrożeń zdrowotnych dla dziecka. Jeśli przy naszych warunkach sanitarnych, dostępie do wody, mleko matki kilkakrotnie zmniejsza ryzyka wielu chorób, to przy ekstremalnych klimatach afrykańskich- jest to jeszcze bardziej uderzające.

Trzeba dokarmić, ale matkę. Pustynna rzeka jej piersi napełni się wówczas mlekiem i popłynie obficie do dziecka.

Na facebookowym profilu szpitala świętej Zofii w stolicy nowinka: matka po 3 cesarskich cięciach urodziła szczęśliwie naturalnie dziecko o wadze 4350g. Na zdjęciu szczęśliwy tatuś z dzieckiem.

Masa komentarzy.

Gratulacji i prowokacji.

Gdzieniegdzie oburzenie i osąd: jacy nieodpowiedzialni lekarze i rodzice.

I tak się zastanawiam właśnie- czym ta odpowiedzialność jest.

I w tym wypadku nie mam wątpliwości, że była wyborem szukania dobra dla mamy i dziecka. Choć niełatwym wyborem- przypuszczam.

Nie przestaje mnie zadziwiać ignorancja tak wielu osób co do praw pacjenta. Wiele osób zwyczajnie zdradza się ze swoją niewiedzą, że matka nie musi zgadzać się na operację, nawet jeśli standardowo ją się robi w takiej sytuacji. I na pewno najpierw jej była proponowana, sugerowana, doradzana.

Lekarze mają wiedzę.

Rodzice mają intuicję, jeśli kochają.

Intuicję czyli mądrość serca, która widzi dalej.

„Wszystko jest możliwe dla tego, który wierzy.”

Jaki to fragment?

Karmienie wroga

Jakiś czas temu ukazał się powyższy artykuł.

Pokrótce: ciężko ranna Palestynka trafia na żydowski oddział. Tam żydowska pielęgniarka karmi piersią jej dziecko, które odmawiało (prawdopodobnie- nie jest dokładnie napisane) ssania butelki lub przyjmowania w inny sposób pokarmu.

Chodziła ta sytuacja i chodziła za mną. Nie dzieliłam się nią, ale jakoś tak leżała mi na sercu.

I widać w niej jak na dłoni, czym jest karmienie piersią.

Niesieniem pokoju pośród ognia wojny, zgliszcz.

Odbudową pokoju.

Czy Wy byście nakarmiły dziecko wroga?

Co by było gdyby…

zamienić poród domowy na szpitalny…

Ciekawy blog

Kto bierze odpowiedzialność za zdrowie dziecka? Za jego leczenie?

Tylko rodzice.

Obecny „ustrój szpitalny”, działanie w tzw. teamach czyli zespołach pozbawia indywidualnej odpowiedzialności lekarzy, bo:

-jeden lekarz przyjmuje;

-inny bada wieczorem;

-inny rano;

-jeszcze inny wyda zalecenie np. specjalista z innego oddziału;

-jeszcze inny będzie je realizował;

-itd.

Dlatego trzeba zachować intuicję rodzicielską, nie bać się własnej odpowiedzialności, choć może ciążyć i straszą Cię nią.

Odpowiedzialność rodzicielska to przywilej- nie dajmy się nią straszyć!

Wędrujemy.

Przez Zakątek Druidów, strumień, wzdłuż spróchniałych wierzb i tych w pełni rozkwitu.

Wędrujemy i rozmawiamy.

Dowiaduję się, że doświadczenie karmienia piersią to dar, w który wpisane jest tyle światła i piękna na macierzyńskiej drodze. Tyle iskier czułości i dobra. Wzajemnego oddania.

O tym mówią i będą mówić zdjęcia Julii.

Cudo.

Mam nadzieję, że wkrótce będę mogła się z Wami nimi podzielić.

I takie słowa na dziś:

„Bóg sobie zgotował chwałę najpierw w swoim Synu, który zanim zaczął głosić Królestwo, wpierw karmił się mlekiem swej matki Miriam. Jej pokarm był już przeniknięty chwałą Boga i z Jej piersi nabierał Syn Boga pierwszej siły do ogłoszenia  nowego świata w Bogu.

Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie- widząc cuda, które uczynił, i dzieci wołające w świątyni: „Hosanna Synowi Dawida”- oburzyli się i rzekli do Niego: „Słyszysz, co one mówią?” A Jezus im odpowiedział: „Tak jest. Czy nigdy nie czytaliście: Z ust niemowląt i ssących zgotowałeś sobie chwałę?<”

Augustyn Pelanowski „Ogień”