Archiwum miesiąca czerwiec 2012


Zanim zaszczepisz…

Zanim zaszczepisz, zastanów się.

Zanim cokolwiek zrobisz, zastanów się.

Większość osób szczepi dzieci, bo inni tak robią, bo to na zdrowie, bo lekarz tak zaleca. Bez chwili refleksji. Idziemy po prostu za stadem i to nam wystarcza.

Może warto dwie strony medalu poznać przed podjęciem tej decyzji:

O bezpieczeństwie szczepionek

Autorka tego artykułu wbrew pozorom nie jest zajadłą przeciwniczką szczepień, jest natomiast naukowcem, który szczególnie zajmuje się neurologicznymi skutkami podawania związków rtęci.

Jej wnioski i podsumowanie wklejam w punktach, które utworzyła. Może ktoś skorzysta:

Propozycja zmiany programu szczepień w Polsce, oparta na analizie programów w innych krajach UE (Euvac.net) oraz konsultacjach z pediatrami – jest następująca:
• wyeliminowanie wszystkich szczepionek z thimerosalem; • zrezygnowanie ze szczepienia noworodków szczepionkami Wzw B (szczepienie tylko noworodków z grupy wysokiego ryzyka, czyli od matek zakażonych żółtaczką). Zaoszczędzone na tych szczepionkach pieniądze przeznaczyć na higienę szpitali, by nikt się w nich nie zarażał.
• zrezygnowanie ze szczepienia noworodków BCG (stosować tylko u dzieci z regionów, gdzie odsetek chorych na gruźlicę wynosi powyżej 40 na 100 000);
• w pozostałej grupie dzieci rozpoczęcie szczepień od 4 miesiąca życia;
• zrezygnowanie ze szczepionki krztuścowej pełnokomórkowej;
• zrezygnowanie z podawania więcej niż trzech rodzajów szczepionek w jednym dniu;
• zrezygnowanie z podawania szczepionek zawierających żywe wirusy lub podawanie ich pojedyńczo w bezpiecznych odstępach czasu;
• udostępnienie szczepionek monowalentnych;
• zobowiązanie szczepiącego lekarza do przeprowadzenia wstępnego wywiadu z rodzicami odnośnie alergii, astmy i innych chorób typu autoimmunologicznego oraz powikłań poszczepiennych u członków rodziny, co pozwoli przewidzieć, czy u danego dziecka mogą wystąpić groźne reakcje poszczepienne. Takie dziecko powinno mieć opracowany indywidualny, bardzo ostrożny program szczepień;
• zobowiązanie szczepiącego lekarza do monitorowania stanu zdrowia dzieci po szczepieniach, by w porę uchwycić stany zagrażające życiu lub zdrowiu dziecka;
• stworzenie narodowego programu obowiązkowej rejestracji powikłań i zgonów poszczepiennych. Dane te powinny być raportowane do WHO (a nie są) i informacje o powikłaniach powinny być zamieszczane w książeczkach zdrowia dziecka.”



Ciąża = wysiłek dalekkosiężny

Profesor Włodzimierz Fijałkowski uważał, że nazwa „ciąża” jest niewłaściwa, ponieważ kobiecie, która się cieszy z noszonego dziecka, nic nie ciąży. Radość ją tak uskrzydla, że dziecko nie jest ciężarem, tylko szczęściem.

Mam ogromny szacunek do profesora, jednak wydaje mi się, że jest to nieco wyidealizowany obraz, bo sama też byłam w stanie błogosławionym. I tak się składa, że tak jak chyba każda kobieta doświadczałam obok radości i tego trudu, ciężaru noszonego dziecka, również nabytych wówczas kilogramów nie zawsze będących zasługą noszonego dziecka, czasem też własnych skłonności. Jest radość, ale jest i trud, krzyż, który nikogo nie omija. Czasem nie o kilogramy chodzi i nie o samopoczucie fizyczne, tylko psychicznie jest trudniej, bo występuje rozchwianie, nieradzenie sobie ze sobą, z faktem istnienia dziecka. Ten krzyż przychodzi prędzej czy później, tak czy inaczej. Krzyż nie omija ani nas, ani naszych dzieci. I ma sens.

Jednak pomimo posiadanego sensu, często radości, nie odejmuje to trudu, fizycznych i psychicznych niedogodności.

Dlaczego matki noszące dziecko nierzadko czują się śpiące, zmęczone, rozchwiane emocjonalnie? Patrząc na to pod kątem fizjologii, jest to czas, kiedy ciało kobiety zdobywa się na wysiłek przystosowania się do potrzeb rozwijającego się dziecka. Jest to też wysiłek dalekosiężny: ciało matki gromadzi wówczas zapasy również na okres karmienia piersią. Jest to zresztą odczuwalne niemal od początku życia dziecka: czasem jednym z pierwszych objawów ciąży jest właśnie odczucie zmian w piersiach, drażliwości brodawek, powiększania się piersi, zwiększenia siatki naczyń krwionośnych itd.

Warto sobie uświadomić, że to właśnie w czasie ciąży organizm kobiety działa na najwyższych obrotach, dlatego czasem „wychodzą” mimochodem różne choroby- bo nie jesteśmy w stanie im podołać. Tryb karmienia piersią to natomiast tryb oszczędzania się dla organizmu, natomiast tryb ciążowy to i wyzwanie sprostania potrzebom dziecka, swoim oraz odkładanie zapasów na później, na czas wykarmienia dziecka.

W ciąży gromadzimy zapasy energetyczne, budulcowe, ale także zapasy żelaza, wapnia i innych makro- i mikroelementów, witamin rozpuszczalnych w tłuszczach itd.

Dlatego bardziej obciążające dla organizmu są częste ciąże- co rok, dwa niż nawet długie karmienie piersią. W ciąży zużywamy np. ogromne ilości żelaza: budując układ krwionośny dziecka, ale i starając się o gromadzenie go na potem.

Każde dziecko ma prawo być kochane, a więc przyjęte przede wszystkim. Jednak Pan Bóg dał nam rozum po to, byśmy się nim posługiwali dla dobra całej rodziny, dla swojego małżeństwa, dla dziecka.

W bardziej naturalnych społecznościach, gdzie nie ma nadmiaru pożywienia,  intensywne karmienie piersią odracza poczęcie kolejnego dziecka o 2-3 bądź 4 lata, niejednokrotnie aż do ukończenia karmienia piersią (od 2,5 do 7 lat w zależności od zwyczajów danego ludu). Dopóki kobieta karmi piersią płodność ma prawo nie wracać, nie musi miesiączkować. Gdy pożywienia jest ubogo, dzieje się tak częściej niż w naszym społeczeństwie przesytu, ponieważ natura jest mądra.

Można w niej odczytać również pewien sens zawarty przez Stwórcę: to urodzone dziecko też potrzebuje zadbania, czułości, opieki. Potrzebuje również matczynego mleka co najmniej 2-2,5 roku.

Podręczniki medyczne często piszą o tym, że karmienie piersią jest ciągiem dalszym procesu rozmnażania człowieka, jest jego ważną częścią, potrzebną i służącą zdrowiu zarówno dziecka jak i mamy. Jaka szkoda, że lekarze praktycy tego nie wcielają w życie- zachowując się często jak przedstawiciele handlowi firm produkujących żywność dla niemowląt- oblepiając swoje gabinety w reklamy sztucznej żywności, wręczając ulotki, naklejki. Zamiast pomagać w rozwiązywaniu problemów laktacyjnych- pomagają tymże firmom w zwiększeniu obrotów, sugerując odstawienie od piersi, dokarmianie sztucznymi mieszankami, wcześniejsze wprowadzanie obiadków jako jedyny sposób na problemy z laktacją, z dzieckiem czy matką. I powiedziałabym, że jest to statystycznie najczęstszy sposób „pomagania”.

Nie chcę tu w żaden sposób podważać wartości posiadania licznego potomstwa z małą różnicą wieku. Znam takie rodziny i uważam za ogromny skarb. Warto jednak docenić również pełne wykarmienie piersią: bez nerwowego, pośpiesznego odstawiania od piersi, z cierpliwym odnoszeniem się do potrzeby ssania dziecka. Warto nauczyć się cieszyć tym darem od Stwórcy- zobaczyć jego znaczenie dla dziecka. Być wdzięczną za ten dar.

Jest głęboko zakorzenionym mitem, że dziecko nigdy nie przestanie ssać bez siłowego odstawiania go od piersi, że im dłużej ssie, tym trudniej skończyć. Nieprawda! Dziecko wyrasta z karmienia piersią jak z za małych majtek. Wystarczy delikatnie pomóc dziecku, jeśli nie zrobi się z niego najpierw owocu zakazanego bądź zwyczajnie cierpliwie zaczekać.

Nie warto pośpiesznie przerzucać tego daru karmienia na krowę, bo odbija się to na całym społeczeństwie licznymi chorobami cywilizacyjnymi (liczne korelacje czyli współwystępowanie chorób cywilizacyjnych u matki i dziecka powiązane z karmieniem sztucznym pokarmem).

Podkreśla się zwłaszcza korzyści dla dziecka z karmienia piersią. Jednak wykazano, że kobiety karmiące piersią również wiele zyskują:

  • stosunkowo rzadsza zapadalność na raka jajnika i piersi;
  • na zawały serca, nadciśnienie tętnicze;
  • stwardnienie rozsiane;
  • w okresie menopauzalnym: rzadsze złamania kości udowej, osteoporozy;
  • zapewne wielu jeszcze powiązań nie odkryto- czekają na poznanie.

Owszem karmienie piersią  to również trud, ale warty podjęcia.

Mamy wielkie pragnienie posiadania kolejnego potomstwa? To świetnie: ale musimy też być płodni duchem. Rodzić te nasze starsze dzieci: do coraz większych wymagań, do wysłania ich w świat, do dzielenia się wartościami duchowymi z nimi. Jeśli ograniczamy naszą płodność do wymiaru wyłącznie duchowego, to tak jakbyśmy się uważali za aniołów- „jestem tak cudowna, że umiem być jako żona i matka płodna wyłącznie duchowo. Jeśli ograniczamy naszą płodność do wymiaru wyłącznie fizycznego: to sprowadzamy się do roli zwierzątek hodowlanych.

Trzeba dać sobie czas i otwartość i na płodność duchową, i na płodność ciała. Jedna wówczas wspomaga drugą. Przynosi dobre owoce.



Dni obchodów

Dzień Matki, Dzień Dziecka, Dzień Ojca- wszystkie te dni na psu budę bez jedności. Bo matka potrzebuje ojca, ojciec matki, dziecko rodziców, rodzice dziecka.

Kto oglądał „Fire proof” (Ognioodporni)? Prawie zawsze jest szansa na owocną pracę nad sobą.

Pewien psychoterapeuta dzielił się ze mną swoim spostrzeżeniem, że warsztaty dla rodziców i wychowawców (wg Faber i Mazlish) w obecnym świecie okazują się niewystarczające, są ślizganiem się po powierzchni. Okazują się nieskuteczne.

Zastanawiam się dlaczego.

Te warsztaty są bardzo dobre. Czy sięgają jednak duszy? Czy nie relatywizują jednak i wartości, i autorytetu rodzicielskiego?