Mam wsparcie

Pewna znajoma zaczepiła mnie w celu zaoferowania swojej opieki nad mym samodzielnym 7-latkiem. Otóż samodzielny 7-latek ma potrzebę rozwijania swej samodzielności i umożliwiłam mu to. Nie potrzebuje więc zaambarasowania nadopiekuńczej pani.

Grzecznie odmówiłam, bo dziecko też człowiek, ma więc potrzebę rozwijania swej wolności i niezależności. Wyjaśniłam natomiast, że dodatkowo to konkretne dziecko osiągnąwszy wiek stosowny, ma olbrzymią potrzebę ruchu. Nawet prawodawca to umożliwia, ponieważ przewiduje możliwość poruszania się samodzielnego nawet autobusem dla dziecka 7-letniego. Chociaż nie wiem, czy ja bym się na to zdecydowała. Choć spotkałam się z pewną mamą, która mi opowiedziała, że po prostu zmusiło ją do tego życie- konieczność pozostania w domu z młodszym dzieckiem i obowiązek udania się tego 7-latka do szkoły.

Znajoma oburzona:

-Ależ to przecież małe dziecko! Nie można go nawet na sekundę spuszczać z oka!

I ten oto argument wszystkie inne wytrącił mi z ręki 🙂

No bo jeśli rzeczywiście ma się potrzebę 100% kontroli swojego dziecka, to … można współczuć temu dziecku.

Przypominają mi się niektóre matki z ogromną potrzebą kontroli- jak trudno takiej matce wykarmić piersią! Wiele z nich po prostu nie jest w stanie tego zrobić ze względów psychologicznych. Choćby z tego powodu, że na piersi nie mają podziałki z cyferkami, a dziecko nie daje 100% pewnych komunikatów.

Jak zachować umiar i rozsądek w pilnowaniu dziecka, dzieci?

Chyba nie ma jednej gotowej recepty. Trzeba go oprzeć o znajomość tego konkretnego egzemplarzu. Bo jeden siedmiolatek może zachowywać się zupełnie inaczej niż jego rówieśnik. I jeśli oceniamy cudze dzieci jako te, które zapewne się zachowują lub powinny się zachowywać jak nasze, to możemy się przejechać.

Potrzeba jednak tworzenia wiele przestrzeni obopólnego zaufania, ale też zrozumienia, jak rozwija się dziecięca niezależność, potrzeba wolności.

Kiedy dziecko ma rok, potrzebuje być puszczone za rękę, by mogło samodzielnie raczkować, próbować chodzić, bawić się chwilę samo.

Kiedy ma trzy lata, może samo chcieć decydować, z kim się będzie bawić, czy chce iść w dane miejsce czy nie.

Kiedy ma 7, może chcieć się poruszać samodzielnie nieco dalej niż tylko w obrębie domu, działki.

Kiedy ma 10 lat, może chcieć przyrządzić całkiem samodzielnie jakąś potrawę.

A kiedy ma 18, może zechcieć wyfrunąć spod rodzinnej strzechy.

Ale nie każde dziecko, nie wszystkie nawet w jednej rodzinie.

Wolność jest cennym i trudnym darem. Zdaje się, że i dla dzieci, i dla rodziców.

Jak głębokie zanurzenie wybieramy?  Jaką jakość życia? Czy opartą na nerwowej kontroli, czy na zaufaniu, które rośnie wraz z dzieckim? Błogosławmy nasze dzieci przed ich samodzielnymi wędrówkami- wtedy opiekę oddajemy najlepszemu Ojcu. To opieka lepsza niż najbardziej kurczowa ludzka kontrola. No i opieka nie zwalniająca nas rodziców ani ze znajomości własnego dziecka, ani z rozsądku.

Kiedy podpieram się nosem o podłogę, a stadko żarłocznych dzieci i młodzieży woła: Jeść!- to wtedy piękna młodzież ma szansę nauczyć się żywić rodzinę. Tego dania początkowo nauczyła mnie córka z książki „Tylko dla dziewczyn” (czy coś w tym stylu), gdzie figurowało jako grubaśne fryty z piekarnika. Potem zaczęliśmy do niego dorzucać coraz więcej różnych warzyw i, o dziwo, również okazało się to jadalne.

I jakie szybkie! Smaczne! I niepracochłonne!

Wystarczy umyć porządnie warzywa i nie tylko, np.: ziemniaki, marchewki, cukinia, pieczarki. Pokroić na ćwiartki, plasterki- koniecznie grube. Wsypać trochę przypraw (co kto lubi, choćby najprostsze sól, papryka słodka, pieprz ziołowy), 3 łyżki oleju. Zamieszać i upiec (30 min. w 180 stopni).

Smacznego!

Matka też człowiek. Do odpoczynku ma prawo. A nawet obowiązek, żeby mieć możliwość być dalej matką, a nie zombim podgryzającym swe potomstwo.

No to co, wybieramy się na spacerek zamiast ślęczenia w kuchni?

Odporność u dzieci to nie jest coś gotowego.

To coś, co się buduje.

Miesiącami, latami.

A jak łatwo się burzy przekonałam się znowu, przez tydzień poddając moje dzieci eksperymentowi zbiorowego żywienia, typu dżem, parówa i wałówa.

Ludzie szukają wzmocnienia odporności dziecka. Nie dziwie się.

Taka krucha i delikatna ta odporność.

Cieszymy się, że jest. I łup- już dopada kolejna choroba.

Chwytamy się najdziwniejszych rzeczy.

Czytałam, że niektórzy zachwycają się aptecznym preparatem Colostrum.

Cóż to takiego?

Zakonserwowana krowia siara czyli pierwsze mleko od krowy po urodzeniu cielaka z konserwantami. Czyli doskonała rzecz dla cielęcia. Ale czy dla dziecka również?

Oczywiście, że nie. Z bardzo wielu powodów:

• choroby, na które daje odporność Colostrum krowie to choroby, które przebyła krowa;
• jednakże i na skutek przechowywania, i potraktowania konserwantami, procesem pasteryzacji ciała odpornościowe w większości są zniszczone w preparacie nabytym w aptece lub innym sklepie;
• tak samo jak mleko krowie jest niedostosowane do potrzeb dziecka, tak samo, a nawet bardziej niedostosowana jest do niego siara krowia;
• co więcej Colostrum od krowy może przenosić różne choroby, zwłaszcza jeśli nie dokonano prawidłowo procesu pasteryzacji;
• ponadto białka krowie to jedne z bardziej uczulających białek, niszczących wyspy Langerhansa trzustki itp. szkody;
• o szkodliwości konserwantów nie chce mi się już pisać, bo o tym wszędzie pełno.

Zwróćcie uwagę, że na reklamie, etykiecie używa się łacińskiej nazwy Colostrum. Od razu się człowiek daje złapać na haczyk naukowości.

W tym wypadku pseudonaukowości.

Bo nauka nie ma co do tego wątpliwości, jak mnóstwo szkód dla dzieci wyrządza przedwczesne odstawienie od piersi, stosowanie mleka krowiego (również tego w postaci modyfikowanej mieszanki).

Zupełnie inaczej jest z Colostrum kobiecym! Zwanym najczęściej trywialnie siarą.

Warto:

• gdy się urodzi maleństwo, wzmocnić swoim mlekiem również starsze dziecko (choćby to miało być jednorazowo);
• użyczać mleka innym dzieciom (za wyjątkiem matek HIV+, Hbs+, nie można od nich brać mleka); coś się słyszy o powstawaniu nowych Banków Mleka w Polsce; ale i bez banków można dać własne mleko siostrze, koleżance dla jej dziecka, jeśli zechce;
• starszakowi nawet jeśli nie da się do picia swojego mleka, można je zakroplić: do oczu (przy zapaleniu spojówek), do nosa (katar), do ucha (przy zapaleniu ucha), na ranę (zwłaszcza gdy nie mamy przy sobie wody utlenionej), do gardła (do płukania);
• mleko matki może też przywrócić zdrowie, wzmocnić osoby z obniżoną odpornością, np.: po chemioterapii.

Zostawmy jednak mleko matki, bo nie każdy ma do niego dostęp.

Zwłaszcza na wiosnę, w lecie, jesienią jest całe bogactwo roślin, które mogą wzmocnić odporność młodego człowieka:

• kiszonki- jedzmy o każdej porze roku ze względu na ogromne bogactwo naturalnych probiotyków!
• zioła poprawiające trawienie, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe: majeranek, oregano, bazylia, tymianek, cząber, kminek, koperek i inne;
• zioła ogólnie wzmacniające: pokrzywa, natka pietruszki, jeżówka pupurowa, macierzanka, czystek, lipa i in.;
• warzywa i przyprawy: cebula i szczypior, czosnek, chrzan, buraki, kapusta, korzeń imbiru i in.;
• owoce: aronia, jabłka, maliny, jagody, rokitnik, greipfruit, cytryna;
• aloes- w postaci soku, miąższu, preparatu (Biostymina do wstrzykiwań); niezbyt smaczny, ale po zmieszaniu ze zwykłym sokiem nie czuć go prawie wcale;
• miody dla osłody i pyłki, propolisy zjadały, psykały urwisy;
• itd., itp. czyli bogactwo i różnorodność natury- im dokładniej czyta się jej księgę, tym bardziej zajmująca to lektura.

Co jeszcze wzmacnia dzieci:

• las, góry, jeziora, morze- zmiana klimatu nie raz pomoże;
• woda, hartowanie w jeziorze, morzu, misce z wodą- byle radośnie i bezpiecznie;
• skakanie i bieganie to entuzjazmem tryskanie;
• łapanie promyków słońca na zapas;
• bose stopy, które uczą się matki-ziemi;
• masowanie, łaskotanie i wspólne chichotanie; przytulanie to dla dziecka duszy pokarm;
• i oczywiście odrobaczanie (jak się pozbędzie człowiek lokatorów, to może wreszcie poczuć, że żyje. A nie, że coś go żre i dlatego mu źle);
• cyklicznie stawiane bańki.

Oczywiście nie wszystko naraz. Najlepszym doradcą jest umiarkowanie i stopniowe wprowadzanie. W przypadku dzieci często mniej i delikatniej znaczy lepiej.

Dorosły może sobie gratulować, gdy uda mu się wypić cały kubek ziół, których np. nie lubi, ale dzieci oklaskujmy po jednej łyżeczce, po dwóch już wiwatujmy. Po trzech stawajmy z uciechy na głowie, po czterech módlmy się: „O, Boże!” 😉

Tak sobie a muzom podsumowałam ostatnie 18 lat życia, które spędziłam i na karmieniu piersią i na wzmacnianiu, leczeniu, łaskotaniu i wożeniu potomstwa do wód, lasów, aby dożyć lepszych czasów.

Dotknięcie życia i śmierci.

Gdy życie tak blisko śmierci, a śmierć tak szybko spala życie.

Rekolekcje dla osób po stracie dziecka, poronieniu w Wąwolnicy:

23-25 listopada 2018 w Wąwolnicy ( woj.lubelskie).  Temat: ,, Życie w Bożej dłoni”

„Rosa, jak ty to robisz?”– słyszała często Rosa podróżując i dzieląc się swoją rodzicielską wiedzą.

A dzielić się doprawdy ma się czym po urodzeniu 18 dzieci i wychowywaniu swojej gromadki.

Jeśli ci się zdaje, że masz ciężko, bo masz 1,2,3… dzieci, to może warto sięgnąć po tę książeczkę „Rosa, jak ty to robisz?” I zaczerpnąć inspiracji do bycia z dziećmi, ucieszenia się z własnej rodziny, docenienia relacji z mężem.

Anegdoty i psoty.

Książka nieco niebezpieczna, bo wciąga i człowiek się nie może oderwać aż nie skończy.

Zapewne nie po to ją się czyta, żeby skorzystać ze wszystkich pomysłów na życie tej konkretnie rodziny.

Dla mnie najważniejszy w tej konkretnie lekturze okazał się sam początek.

Pierwsze dziecko urodziło się z wadą serca- lekarze zawyrokowali, że będzie żyć nie dłużej niż 3 lata.

Drugie i trzecie dziecko zmarło szybko.

Werdykt medyczny zabrzmiał: Nie powinniście mieć więcej dzieci!

Jak to dobrze, że ci konkretni rodzice wierzyli jednak bardziej Bogu niż lekarzom i otworzyli się na głębokie pragnienie ich serc, by nie rezygnować z marzenia o dużej rodzinie!

Życie jest zbyt ciekawe, by rezygnować z życia 🙂

O to ile w naszych rodzinach mamy mieć dzieci, pytajmy więc współmałżonka, Pana Boga. Jeśli na ten temat wypowiada się doktor, babcia, siostra, ciocia, wujek, koleżanka czy internautka- to znaczy, że wtyka nos w nie swoje sprawy.

Co ja wiem o porodzie?

Jeśli mam być szczera, mogę powiedzieć za Sokratesem: „Wiem, że nic nie wiem”.

Bo poród to jak nurkowanie w nowym miejscu: ekscytująca niespodzianka, radosne oczekiwanie na wynurzenie.

Bo każde dziecko, a więc każdy poród to nowy świat.

Nowa jeszcze nieodkryta planeta.

Nowe niepowtarzalne wydarzenie, jakiego jeszcze nie było i jakiego nie będzie.

Wyjątkowy człowiek o wyjątkowych dziejach.

Tak niezwykły, że jak każdy może wpłynąć na dzieje świata, na dzieje bitew, sojuszy, architekturę ziemską i niebieską.

Stąd link na czasie, przy okazji rocznicy 15 sierpnia:

O poruczniku Stefanie, który zmienił los Bitwy Warszawskiej.

Światowy tydzień karmienia piersią

Jak to brzmi?- zastanawiam się.

To jak np. światowy dzień posługiwania się ręką.

No bo pierś to normalna część ciała.

Normalna,

a zarazem uprzywilejowana dla wspierania rozwoju małego dziecka.

I generalnie to nie powinien być tydzień karmienia piersią, ale okrągły rok. Rok w rok.

Niestety już koncerny produkujące mieszanki i inne produkty „dla dzieci” dołożyły wszelkich starań, żeby mamy czuły się niepewnie, gdy karmią piersią:

• dziecko starsze, co dla niektórych jest już po pół roku, po roku;
• po powrocie z pracy;
• gdy dziecko jest chore;
• gdy dziecko jest zdrowe;
• gdy mama wprowadza żywność uzupełniającą.

I ciekawa jest ta dysproporcja:

• mleko matki zawiera setki probiotyków- reklama mieszanek zachwala swój produkt, że ma 1-2 probiotyki, a chwali się nimi jak czymś rewelacyjnym;
• mleko matki zawiera optymalny unikatowy zestaw makro i mikroelementów- reklama mieszanek puszy się, że zawierają one np. dużo żelaza (podczas gdy jest to dosyć ryzykowne dla dziecka);
• mleko mamy jest żywą tkanką niepodrabialną tak jak krwi nie udaje się spreparować sztucznie, nie ma natomiast żadnej reklamy- mieszanka jest z kolei kiepską podróbką ze świetną reklamą papierową, etykietową, telewizyjną, rozpowszechniającą wielkie mnóstwo gadżetów;
• itd., itd.

Wydaje mi się, że marketingowi butelkowo-mieszankowemu opłaca się też przedstawiać niekiedy karmienie piersią jako zupełnie odrealnione, wyidealizowane: matkę jak prosto od kosmetyczki, fryzjerki, dziecko jak przykład siesko-anielski. A życie jest życiem. Jest czas i na fryzjera, ale jest też czas na odpoczynek, na bycie nieogarniętą. Nie ma dzieci, które nie płaczą. A te które nie płaczą wcale nie muszą być okazami zdrowia, rozwoju.

Krok po kroczku trzeba dać sobie czas na naukę siebie nawzajem.

Takie bzdurki jak sprzątanie, makijaże będziemy mogły mieć całe życie. A małego dziecka, bardzo potrzbującego matczynej piersi nie będziemy miały całe życie.

Warto więc wybierać kontakt z dzieckiem zamiast zasłaniania się przed nim protezą piersi czyli butelką.

Urodzenie się to przestawienie z trybu życia wodnego na lądowy.

Na zdjęciu powyżej- fale widziane od spodu, z dna morskiego.

Podoba się Wam?

Dla mnie fascynujące.

Trzeba więc będąc nowo narodzonym dzieckiem zmienić skórę z modelu wodnego na lądowy. Zdrową zamianę ułatwia wmasowanie mazi płodowej, która jest najlepszym kremem, w skórę młodego człowieka. Lub po prostu zostawienie jej w spokoju- niech pełni swą funkcję aż do wchłonięcia. W wielu szpitalach, gdzie docierają informacje ze świata, nie kąpie się więc dziecka w pierwszych dniach po porodzie, żeby nie niszczyć tej zdrowej powłoki ciała.

Czytam ulotkę kremów pewnej dobrej firmy produkującej kosmetyki dla dzieci. I cóż tam widzę? Czarno na białym napisane, że do skóry dziecka (a właściwie do każdej) nie należy stosować czegoś, czego nie można by zjeść. Właściwie podważają rację wytwarzania własnych produktów. (Ja przynajmniej nie odważyłabym się zjeść ich kremów). Skoro dla dziecka po wymianie skóry na lądowy model najlepsze będą naturalne oleje, najlepiej tłoczone na zimno, to niepotrzebne są drogie i zakonserwowane kosmetyki. Olej lniany, kokosowy czy jeszcze inny (ze słodkich migdałów, nasion malin itp.) nadaje się do wmasowania w skórę dziecka, dorosłego. Niektórzy, żeby nadać lepszy zapach tym olejom dodają jeszcze kropelki pachnącego olejku, np. lawendowego.

Ta filozofia „zrób-sobie-krem” nie wzięła się znikąd. Zaczęto się przyglądać składnikom szeroko rozpowszechnionych kremów. Zazwyczaj głównym składnikiem kremów, ale też drogich np. emolientów dla dzieci jest ciekła parafina (paraffinum liquidum, mająca jeszcze szereg innych nazw np. mineral oil) będąca ni mniej ni więcej destylowaną ropą naftową. W pierwszym momencie po jego zastosowaniu odczucia są bardzo pozytywne: miękka wygładzona skóra. Jednak skutkiem ubocznym jest zatykanie porów skóry, utrudnianie jej wymiany gazowej. Ciekła lub stała parafina (wazelina), pomimo że jest na skórze przyjemna w dotyku, to jednak nie odżywia, nie nawilża skóry w odróżnieniu od naturalnych olejów i innych naturalnych składników.

Niektóre mamy oburzają się, że nie będą dziecka smarować oliwą, żeby im potomstwo nie pachniała jak świeżo zrobiona sałatka. Jednak dla dziecka zazwyczaj nie jest to problemem, zwłaszcza jeśli mama umie zachować umiar, wie, że oliwy lub innego olejku wmasowuje się jedynie cienką warstwę, że szybko się one wchłaniają.

Niezapomniane są pierwsze kąpiele nowo wyklutych skarbów. Ze względu na maż płodową nie trzeba się jednak z nimi śpieszyć. Gdy maź się już wchłonie, warto zafundować dziecku kąpiel z dodatkiem naparu z mieszanką ziół: rumianku, pączków sosny, korzenia żywokostu, nagietku. Moja nieoceniona położna Zosia poleca ją od lat i przyrządza dla dzieci. Zwykłe szare mydło też jest dobre, ale jego minusem jest zmiana odczynu skóry. Ochronną powłoką pokrywa się też ciało dziecka, gdy kąpie się je z dodatkiem odcedzonego siemienia lnianego lub płatek owsianych. Jest w czym wybierać- można zafundować swojemu dziecku to, co wydaje się najlepsze.

Żeby się zastanowić, dlaczego warto unikać nawilżanych jednorazowych chusteczek, proponuję zrobienie eksperymentu. Bawełnianą chusteczkę zanurzamy w odżywczych składnikach, np. świeżo wyciśniętym soku z aloesu z wodą i zamykamy szczelnie w pudełku. Wynik eksperymentu? Chusteczka bardzo szybko zapleśnieje, zbutwieje. Jak bardzo więc gotowe chusteczki dla nimowląt muszą być zakonserwowane, nasączone szkodliwymi substancjami, żeby uniemożliwić rozwój mikroorganizmów na nich! Alternatywą dla tego wygodnego sposobu na czyszczenie dziecka są zwykłe bawełniane płatki w połączeniu z wodą (może też być sól fizjologiczna), np. w sprayu lub zwykłej buteleczce. Lub najprościej: korzystanie z wody w umywalce i ręcznika.

Warto wiedzieć, że skóry bardzo niemowlęcia nie można pocierać materiałem. Jest ona na to za delikatna- w ten sposób zdrapujemy dziecku naskórek. Łagodniej jest wycierać poprzez samo dotykanie, otulanie ręcznikiem.

Prostota i stare babcine sposoby.

Ale za to jakie skuteczne! I tanie.

W ten sposób lądowy model skóry naszego dziecka staje się zdrowy i piękny 🙂

Nie róbmy sobie wyrzutów, kiedy odpoczywamy. To jest najlepiej zainwestowany czas: w radość, we wspólne bycie, w dystans do codziennego trudu, w zasłuchanie, w odnajdywanie sensu życia.

Dlatego:

• bawmy się
• wygłupiajmy się
• śpijmy
• spacerujmy
• grajmy
• dajmy się wyręczyć
• chodźmy na randki z mężem
• podziwiajmy
• śmiejmy się, ile sił!

Kto chce odkryć rady o. Dolindo Ruotolo (tego od mocnej modlitwy: „Jezu, Ty się tym zajmij!):

Rady nie od parady

Co jeszcze można zrobić z kamieni?

Wszystko 🙂

Zosie i Tosie są super!

Czy wiecie, że ludzie, którzy nie odczuwają bólu, umierają bardzo młodo? Około dwudziestu paru lat bądź wcześniej (proszę mnie poprawić, jeśli macie jakieś świeższe informacje na ten temat).

Dlaczego?

Nie wiedzą, kiedy cofnąć rękę, gdy parzy. Nie uczą się skutecznie, jak unikać upadków, kolizji, żeby nie bolało, kiedy przestać biec. Itd.

A my mamy w życiu wiele sytuacji, kiedy nie doceniamy bólu. A on nas ostrzega: przed zranieniem, poparzeniem, postępem choroby, wyczerpaniem.

W czasie porodu ból też ma znaczenie, wartość ochronną dla nas rodzących i dla rodzącego się człowieka:

-Zatrzymaj się! Odpocznij!- mówi ból o potrzebie oszczędzania sił, aby dotrwać do końca porodu, ale też aby mieć i siły dla dziecka po narodzinach.

-Zatrzymaj się! Przygotuj!- mówi o tym, że dzieje się coś ważnego nad czym się trzeba skupić, co nie powinno nas zaskoczyć.

-Oddychaj!- informuje ból. Dziecko cierpi dużo bardziej z powodu niedotlenienia.

-Współpracuj całym ciałem! Tańcz! Szukaj dogodnej pozycji! Kręć się!- mówi. A wtedy w rytmie tańca pozwala się zapomnieć, odpłynąć na fali rozluźniającej melodii.

-Współpracuj całą duszą!- módl się, ciesz się, bo wkrótce spotkasz kogoś wyjątkowego- swoje dziecko twarzą w twarz.

-Szukaj rąk, które przynoszą ukojenie przez masaż, przeciwucisk, rozluźniający dotyk- mówi ból o tym, że pomoc, konkretnie pomocna dłoń, wsparcie jest na wagę złota w porodzie.

-Porusz się!- mówi ból- bo Twoje dziecko też zmienia pozycję i szuka najlepszej drogi wyjścia na świat.

Nie trzeba się bać bólu, skurczów w porodzie- są one ważnymi informatorami w porodzie fizjologicznym czyli takim, gdy dziecko się zdrowo rodzi, a mama rodzi także cała i zdrowa. Tym bardziej potrzebny jest ból, gdy dzieje się coś niezgodnego z fizjologią- ostrzega on nas wówczas o potrzebie wezwania pomocy, domagania się jej, ratowania zdrowia, a nawet w żadkich sytuacjach życia.

Dlatego tak wiele powikłań daje znieczulenie podczas porodu drogami natury. Przestaje on być wówczas porodem fizjologicznym.

A po co w laktacji potrzebne jest odczucie bólu?

• żeby nasze serce zmiękło dla dziecka, abyśmy się mogły rozwinąć jako matki;
• żebyśmy miały informację, kiedy dziecko nie jest prawidłowo przystawiane, żeby uczyć się głębokiego przystawiania, które umożliwia najedzenie się dziecka;
• żeby uczyć się cierpliwie czekać aż dziecko nassie się bez zabierania mu piersi czyli źródła pokarmu;
• żeby zwrócić uwagę na stan przepełnienia piersi i nie dopuścić do zastoju ani tym bardziej do zapalenia, czy ropnia piersi;
• a jeśli się pojawi zastój bądź zapalenie, żeby dać sobie odpocząć, zwrócić uwagę na potrzebę częstszego karmienia z zajętej piersi, otwarcia się na pomoc;
• żeby nauczyć nas, że zazwyczaj w naszej laktacji dobrą rzeczą jest częste karmienie, dyspozycyjność dla dziecka;
• żeby zwracać uwagę również na własne potrzeby (czy przepełniona pierś nie woła o pomoc: „Possij mnie, dobre dziecko lub inny członku rodziny!”);
• żeby zastanowić się, czy na pewno jesteśmy gotowe na odstawienie, gdy podczas zakańczania laktacji boli nas oprócz piersi również serce.

A dlaczego w tytule napisałam, że ból leczy? Widać to zwłaszcza w sytuacji zapalenia piersi. Jeśli z bólu przestajemy przystawiać dziecko do piersi, to jest większe ryzyko powikłań- ropnia piersi, ponownych zapaleń. Jeśli pomimo bólu dalej karmimy- to ułatwia udrożnienie zatkanych przewodów mlecznych. Ból sprawia, że jesteśmy bardziej skłonne leżeć, odpoczywać- to również ułatwia wyzdrowienie w zapaleniu piersi, w którym występują objawy grypopodobne. Jeśli z bólu skorzystamy z leków- naturalnych (cebula, czosnek, imbir, szałwia) lub od lekarza, to również może zwiększyć szansę na wyzdrowienie. Jeśli z powodu bólu skorzystamy z porady konsultanta laktacyjnego lub innej wspierającej osoby, to możemy nauczyć się przystawiać lepiej dziecko do piersi, dogadywać się lepiej z własnym dzieckiem, wybierać metody pomocy łagodzące ból (np. okład z zimnych stłuczonych liści kapusty po karmieniu).

Nie jest to bynajmniej żadna pochwała niepotrzebnego cierpiętnictwa, ale zwrócenie uwagi, że ból to coś nam zwyczajnie potrzebnego. Tak jak mamy w skórze receptory odczuwania np. ciepła i zimna, tak też mamy receptory bólowe zarówno w skórze jak i w innych narządach. W sytuacji zdrowia i jego pogranicza to odczuwanie bólu jest nam potrzebne do zachowania tegoż zdrowia. Natomiast w sytuacji choroby odczuwanie bólu w wielu przypadkach jest potrzebne do odzyskania tegoż zdrowia. Nie piszę tu o sytuacjach ekstremalnych, w których nie ma mądrych ani mocnych. Piszę o zwyczajnych porodach, karmieniu piersią- wówczas najczęściej lepsze jest łagodzenie bólu niż całkowite likwidowanie go. Ból złagodzony, oswojony nie traci funkcji ostrzegawczej, informacyjnej. Ból, którego się pozbyto natomiast, przestaje udzielać ciału wskazówek co do właściwego postępowania. Stąd np. matki ze znieczuleniem podanym do kręgosłupa mają nierzadko problem z właściwym wypieraniem dziecka, a więc 2 fazą porodu.

Książki profesora Fijałkowskiego uważam za genialne. Zaproponował on koncepcję, w której podstawowym sposobem złagodzenia bólu jest odwrócenie od niego uwagi przez rezygnację z lęku na rzecz zwrócenia uwagi na skurcze (czyli co się dzieje z matką) i na rodzące się dziecko (czyli co się dzieje z nim). Drugim podstawowym sposobem, gdzie ból przestaje być przerastający, jest stworzenie atmosfery szacunku, intymności, swobody działania rodzącej matki.

Podsumowując:

„Moc w słabości się doskonali”