Mam wsparcie

Każda matka, o ile troszczy się o swoje dziecko, wypracowuje sobie swój niepowtarzalny styl macierzyństwa.

Jak bardzo potrzebujemy błota!

Lepkiego, brudnego, mokrego. Pełnego kałuż! No i jeszcze śmierdzącego gnojówką czyli ciężką harówą zbierania tego cennego nawozu i rozrzucania go po polu.

Z tego rośnie dobry żyzny chleb.

To błoto to: nieprzespane noce, zmienianie, pranie pieluch, całowanie i mycie umorusanych buziaków, zmęczenie po wożeniu dziecka do przedszkola/na zajęcia/do szkoły (niepotrzebne skreślić), znużenie sprzątaniem, tłumaczenie po raz 138 dziecku, że nie należy bić braciszka, rozbijać szyby, wskazane natomiast jest mycie ząbków, bycie ubieralnym, uczynnym itd.

Dzień świętości życia.

Myślę sobie, że jest bardzo niepokojące, gdy same matki podważają konieczność, wartość poświęcenia dla dzieci, dla rodziny. My same nie doceniamy wartości, dobra, które Pan Bóg nam zadaje w naszej codzienności, w trudzie karmienia, wychowania, zmagania się ze sobą.

Dlaczego???

Przecież miłość jest cierpliwa, łaskawa, nie zazdrości, nie szuka poklasku… Jest Kogo naśladować.

A miłość matczyna nie jest miłością Bożą- bo ona nie znosi wszystkiego. Ma za to czasem wszystkiego powyżej dziurek w nosie. Zmęczona aż do granic.  Taka jakaś ubłocona.

I bardzo dobrze. Bo to błoto jest bardzo żyzne, owocne czyli może przynieść plon. Nie- suchy bezwodny czyściutki piasek.

To błoto nie jest w ogóle pociągające.

Po co w ogóle o tym pisać, fotografować?

Może dla światła, które odbija się w tym błocie? I opowiada o złocistym ziarnie, które z niego wytryśnie.

24 marca- życie to jest rzecz święta:

Co się działo przed świtem…

Miłość silniejsza niż śmierć

„Jesteście, Panie, naszym największym dobrem narodowym!”.

I teraz zagadka.

Kto tak mówił/pisał o matkach wielodzietnych?

I odpowiedź

.

.

.

.

.

Krzyż złoty i srebrny wręczony. Między innymi z okazji narodzin 16 dziecka na Jego chrzcinach.

Ptak czy siak?

Kiedyś już pisałam o tym, że okres ciąży jest czasem przebudowywania mózgu kobiety.

Dlatego możemy czuć się wtedy zmęczone.

Śpiące.

Zdezorientowane i mieć zmieniony nastrój, np. być bardziej płaczliwe, skłonne do wybuchów.

Jak to na budowie- dzieje się! Nic nie jest oczywiste.

Badania neurologiczne pokazują, że mózg zmienia się wtedy jakby z jednopasmowej drogi stawał się wielopasmówką.

A co wtedy, gdy kobieta ma wiele dzieci? Kolejny raz nosi pod sercem dziecko?

Czyli przebudowa za przebudową.

Wiele znanych mi mam wielodzietnych jest niezwykle twórczymi osobami. Zaskakująco odkrywczymi, pomysłowymi, dociekliwymi. Są takie, które są niezwykle zorganizowane, przedsiębiorcze, inne bardzo empatyczne, wrażliwe.

Coś musi w tym być.

Połączyć ogarnianie towarzystwa z troską o dom- to już bywa wyzwanie. Niektóre kobiety łączą to jeszcze dodatkowo z rozwijaniem swoich pasji, pracą zawodową i mnóstwem innych zajęć.

No i wymyślenie, co zrobić z kolejnym sto pięćdziesiątym plastelinowym ptakiem, 10 dziennie budowlami z klocków lego, 30 niezbędnymi rysunkami, 14 wycinankami nowej generacji. Nie da się nie rozwijać- nawet jak ktoś bardzo się stara.

Co najmniej 3 mamy wielodzietne będą prelegentkami na konferencji:

O macierzyństwie bez słodzenia

Nie ujmuję tym wpisem nic a nic matkom jedynaków- myślę, że to też bardzo wymagające wyzwanie, które również może być inspiracją. O ile nie stanie się zamknięciem w sobie i patrzeniem wyłącznie pod własne nogi.

Będą więc i mamy pojedynczych dzieci, dzielące się swoim doświadczeniem, wiedzą czy pomysłami na życie.

Ptaszki- Ignaśki

„Kiedy poproszono Chrystusa o wskazanie najważniejszego przykazania, Jezus odpowiedział, że każdy z nas winien po pierwsze kochać Boga całym sercem, duszą, umysłem i mocą, a po drugie kochać bliźniego jak siebie samego. Gdy mówię o zdrowej miłości własnej, nie chodzi mi więc o postawę samolubną i egocentryczną. Chodzi mi raczej o uznanie swego życia jako dar i błogosławieństwo, o zrozumienie, że ów dar należy pielęgnować, i że trzeba się nim dzielić z innymi.

Zamiast koncentrować się na swoich słabościach, błędach i porażkach, skup się raczej na tym co masz i czym możesz obdarować innych- chodzi tutaj na przykład o talent, wiedzę, mądrość, kreatywność, pracowitość czy serdeczne usposobienie.”

Nick Vujicic „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń”

Autor tej książki jest kapitalny, gdy chodzi o definiowanie sukcesu.

Dla żony, matki prawdziwym sukcesem jest wypełnienie swojego powołania, życie nim.

Myślę sobie o pewnych dzieciach, które  mając matki business-women, pozostawały samotne pośród bogato wyposażonych domów, rozlicznych sprzętów je otaczających, dostatku jedzenia, ubrań, pokoi do zabaw. Tyle że szalenie im brakowało w tym wszystkim matki, która byłaby sercem przy nich, a nie przy swoich interesach, rozlicznych zawodowych obowiązkach. Tyle że szalenie brakowało im rodzeństwa, które wprowadziłoby życie, śmiech i rozgardiasz do tych rozległych, ale pustych uczuciowo pomieszczeń. To nie jest sukces- mieć osamotnione dziecko.

„Nie zdajemy sobie sprawy, jak wielki wpływ możemy wywrzeć na ten świat nawet przez drobny gest życzliwości. Mała zmarszczka na wodzie przeradza się nierzadko w ogromną falę.”– to znowu Nick, pod którego wrażeniem jestem.

Jako matki mamy tak wiele okazji do uśmiechów, czułości, zabawy z dziećmi. Zbyt często zapominamy, że małe dobro jest mocniejsze niż największe zło. I że wiosna jest stanem ducha, a nie tylko chwilowo porą roku.

Zdjęcie powyżej?

Na tablicach wiszących na ścianach- zasady, jakimi powinny się rządzić Szpitale Przyjazne Dziecku, a więc m.in. 10 kroków udanego karmienia piersią.

A na stoliku?

Ulotki reklamujące sztuczne żywienie. Czyli jak szerzyć szereg chorób cywilizacyjnych.

To pokazuje obłudę współczesnej medycyny: w gablocie, na konferencji, na medycznych sympozjach mowa jest o korzyściach płynących z naturalnego karmienia piersią. Ale cały „osprzęt” do szerokiego wprowadzania sztucznego żywienia medycy dostają od firm mieszankowych w postaci gadżetów, informatorów, sponsoringu i całego tego reklamowego zamydlania oczu.

Jeszcze nie tak dawno (z perspektywy mojej babci) czyli na początku XX wieku lekarze reklamowali palenie papierosów jako szalenie zdrowe.

Czyżby sytuacja miała swe analogie w przyszłości?

Szersza perspektywa karmienia piersią

Długo i na temat

bezpiecznego rodzenia i bezpiecznego karmienia.

Znajoma pochwaliła się, że w tym roku nie chorują jej dzieci, pomimo codziennego chodzenia do przedszkola, szkoły. Codziennie im daje po łyżce soku z ogórków kiszonych czy z kapusty kiszonej.

Ciekawe dlaczego?

Mniam!- witaminki i składniki czosnku, chrzanu, kopru i innych przypraw. Mniam!- mnóstwo probiotycznych bakterii, które zwyczajnie nam robią „porządek” w układzie pokarmowym i nie tylko tam.

„Inni niezależni badacze zauważyli, że w 1-2 łyżeczkach SOKU z fermentacji można uzyskać więcej mikrobów i ich rodzai, niż w całym słoiku tabletek z probiotykami ze sklepu”

Cytat z:

Mikrobiom ludzki

Mama rodząca jest jak kwiat.

Żywy, piękny. Rodzący owoc.

Potrzebuje więc:

otwierać się

po-wo-lut-ku

po tro-sze-czku

po ci-chu-tku.

Potrzebuje:

chodzenia na paluszkach,

żeby nie przestraszyć dziejącego się cudu,

wzmacniania wiary, że staje się dobro,

wzbudzania nadziei, że ta gwiazda doprowadzi na spotkanie,

atmosfery miłości, żeby przepędzić strach, który bywa ukryty w bólu.

Potrzebuje:

ciepła,

żeby rozchylić płatki ciała,

cierpliwości,

żeby się lękowi nie poddała.

Potrzebuje:

rąk, które się wyciągną serdecznie po dziecko,

serca, które ośmieli ją, by wyciągnęła również ręce na spotkanie skarbu.

Tyle, że kwiaty z reguły nie są zaprogramowane na standardowe dawki sztucznych substancji podawanych przez kroplówkę. Nie są zaprogramowane rozkazem owocowania, „bo już termin”. Kwiaty przestają pachnieć wtłaczane w sztuczne nawozy. Kiedy się je bada, dotyka bez delikatności, bez miłości- bywają jak mimoza, uciekają wgłąb, w nie-rodzenie, w zablokowanie na dziecko.

Dlatego dom jest tak dobrym miejscem do rodzenia.

Ale  jeśli nie możesz rodzić w domu z powodu własnych chorób, chorób dziecka, przeciwwskazań-

stwórz swojemu dziecku na czas przychodzenia na świat:

dom modlitwy swojego ciała,

dom radości,

dom oczekiwania stęsknionej miłości,

dom błogosławieństwa.

„Wszystko jest łaską”