Mam wsparcie

O ile w pewnym stopniu zaczęło się odchodzić od typowo betonowego położnictwa (zabieranie dziecka od matki, 1 i 2 faza porodu w pozycji leżącej itd.), to tego typu „betonowe” postępowanie, zimny chów ma się dobrze w innych sferach życia.

Przykład z przedszkola. 2,5-letni Michaś (przykładowy) co dzień płacze przy rozstaniu ewidentnie nie będąc do tego dojrzałym emocjonalnie, potem na sali kontynuuje swój koncert łez. Pomimo że ten typ przedszkola w swoich założeniach zachęca, by stopniowo wprowadzać dzieci w życie przedszkolne towarzysząc im tak długo jak długo tego będą potrzebować. Mama jest jednak uparta: zostawia dziecko w miejscu, w którym najwyraźniej nie czuje się ono jeszcze ani dobrze, ani znajomo, ani tym bardziej pewnie. Dziecko też jest uparte- przez miesiąc wzywa swoją mamę płaczem na pomoc. Ale w końcu maluch rezygnuje- w swojej bezradności przestaje liczyć na wsparcie własnej mamy w trudnym dla siebie okresie i miejscu. Pozostaje tylko więcej apatii początkowo, więcej chorób. Przez pozostałe miesiące tego roku Michałek sprawia się dzielnie. Wydawałoby się, że ta cała sytuacja już dawno za nim, ale…

Rok następny. Mama znowu pewna swego zaprowadza synka do przedszkola oczekując, że tym razem będzie już „zahartowany”, a tu guzik z pętelką. Michaś znowu płacze, nie chce się rozstawać, przywiera do swojej mamy jak  rzep błagając ją bezsłownie i słownie o więcej poczucia bezpieczeństwa, o wsparcie w tej sytuacji przedszkolnej, o oswojenie wraz z nim tego miejsca i grupy. Dziecko powtarza ubiegłoroczną traumę, choć już bardziej zrezygnowane, trwa to krócej. Pewnie też nieco bardziej dojrzałe- łatwiej mu się nieco przystosować. Jego zestresowane ciało zna też nieświadomie „fortele”, by wyjść z trudnej sytuacji. Wystarczy np. zachorować, by mama nie wysyłała do przedszkola, by można z nią zostać w domu.

Znany stereotyp myślowy głosi, że im później dziecko wysyła się do przedszkola/szkoły, tym trudniej oswoić mu tą sytuację, zaakceptować ją. Jest to błąd myślowy, który nie bierze pod uwagę tego, że wraz z wiekiem dziecka zwiększa się też jego dojrzałość, a wraz z nią zdolność radzenia sobie w nowych sytuacjach społecznych, zdolności poznawcze itp. Starsze więc dziecko, które wcale nie chodziło do przedszkola, ale o którego dojrzałość również emocjonalną dbali rodzice, może sobie łatwiej poradzić z wejściem w społeczność klasową niż dziecko, które było zmuszane od początku do samodzielnego zostawania w przedszkolu i odreagowywało to na różny sposób.

Drugi mit: zostawiaj od razu w przedszkolu dziecko samo, ponieważ tym bardziej będzie się trzymać Twojej spódnicy, tym bardziej przyzwyczai się do Twojej obecności. Nieprawda! Zainwestowanie własnego czasu, własnego wysiłku we wspieraniu dziecka w przedszkolnych początkach sprawia, że czuje się tam ono lepiej, pewniej, śmielej, co przynosi długofalowe korzyści. Potem gładko spokojnie wchodzi w kolejne lata przedszkola bądź szkolne, łatwiej się adaptuje.

Są oczywiście sytuacje i przedszkola, gdzie nie dopuszcza się rodziców do wspierania preferując szybkie zamykanie za nimi drzwi, wypraszanie ich. Są sytuacje, kiedy nie możemy zrezygnować z pracy.

Jednak gdy tylko jest to możliwe warto wypracowywać z dzieckiem spokojne podejście do zostawania pod opieką innych osób, do nowych miejsc i osób. Te z nas, które są nieśmiałe też przeżywają większe onieśmielenie wśród nowych osób i szczególnie sobie cenią w takiej sytuacji obecność znajomej osoby. Czy więc powinniśmy dziwić się dzieciom, że dopóki nie przekonają się, że trafiły w miejsce bezpieczne, pod opiekę zaufanej dobrej opiekunki wolą liczyć na nasze wsparcie i obecność?